زخم پای دیابتی

مقدمه:

اختالالت مرتبط با پا، از جمله عفونت، زخم و قانقاریا از علل شایع بستری بیماران دیابتی است.
تخمین زده می شود تا ۲۰ % از بیماران دیابتی بدلیل بیماری زخم پای دیابتی در بیمارستان بستری میشوند.

فیزیوپاتولوژی و ریسک فاکتور ها:

به طور خالصه ترکیبی از نوروپاتی دیابتی، بدشکلی های پا، کاهش پرفیوژن پوست به دلیل بیماری انسداد شریان محیطی، تروما های مکرر، کفش های نامناسب که باعث ایجاد ترومای پوستی ناشی از اصطکاک می شوند؛ از علت ایجاد کننده ی آن میباشند.

تشخیص:

شرح حال و معاینه فیزیکی کامل باید برای تشخیص این بیماری ضروری است. هر دو اندام تحتانی باید از نظر وجود شواهد تروما از جمله قرمزی، زخم، ادم و دفورمیتی ها بررسی شوند. پالس شریان های تیبیالیس خلفی، دورسالیس پدیس باید ارزیابی شوند. هنگامی که پالس ها قابل لمس نیستند، ارزیابی فلو شریانی با استفاده از داپلر باید انجام شود. محل های التهاب باید از نظر کرپیتوس یا حساسیت در امتداد غلاف تاندون که نشان دهنده درگیری ساختارهای عمیق است، ارزیابی شود. بررسی زخم کف پا باز جهت نفوذ به فاسیای عمقی که پیش بینی کننده استئوم یلیت است، انجام شود. معاینه عصبی شامل تست حس ارتعاش، حس لمس سطحی، سوزن  (Pin Prick) و دما و ارزیابی رفلکس آشیل و پاتال انجام شود. از دست دادن این عملکردهای عصبی پیش بینی کننده زخم پای دیابتی با افزایش خطر سالانه بیش از ۶ درصد در صورت غیر طبیعی بودن همه ی تست ها است.

معاینات آزمایشگاهی باید شامل موارد زیر باشد: Diff CBC ،HbA1C ،A/U، متابولیک الکترولیت های سرم، کراتین ین، نیتروژن اوره خون و سطح گلوکز.

اندازه گیری فشار مچ پا و انگشت پا نیز کمک کننده است. ABI کمتر از ۰٫۸، فشار فشار سیستولیک مچ پای کمتر از mmH65، فشار سیستولیک شست پا کمتر از ۳۰ mmHg از عوامل ایجاد خطر محسوب میشود.

رادیوگرافی ساده از پا (AP , lat) مطالعه تصویربرداری اولیه برای ارزیابی شکستگی، استئوم یلیت، کلسیف یکاس یون دیواره شریان و بافت نرم، اجسام خارجی، ادم یا هوای بافتی است. وجود اروزیون استخوان کورتیکال یا بلند شدن پریوستال نشان دهنده عفونت مزمن بیش از ۱۴ روز است. اسکن تری فازیک استخوان برای استئوم یلیت بس یار حساس است.
MRI نیز در تعیین وجود و میزان عفونت بافت نرم، آبسه کف پا و استئومیلیت (که با سیگنال مغز استخوان تغییر یافته مشخص می شود) بسیار تشخیصی است.
همچنین می توان MR Angiography اندام تحتانی را برای تصویربرداری از شریان های فموروپلیتئال و تیبیال از نظر باز بودن، وجود بیماری انسدادی و ارتباط با قوس پدال انجام داد. سونوگرافی دوبلکس همچنین می تواند برای ارزیابی باز بودن شریان، تعیین وسعت و شدت بیماری انسدادی و شناسایی ضایعات قابل مداخله درون عروقی استفاده شود.

درمان:

درمان هر گونه عفونت:

آمپی سیلین سولباکتام یا کینولون + مترونیدازول یا کلیندامایسین

درمان بیماری های عروقی:

آنژوپالستی، ترومبولیز، بای پس عروقی

کاهش فشار روی پا:

با استفاده از ارتوز ها، گچ یا آتل

مدیریت زخم:

دبریدمان کردن زخم (۲)

آمپوتاسیون:

در صورتی که زخم های سطح دورسال در انگشت چکشی یا استئومیلیت که انگشت را درگیر میکند به سرعت بهبود نیابد، ممکن است نیاز به قطع داشته باشد. قطع عضو digitometatarsal برای زخم های نوروپات یک جهت توزیع مجدد فشار سطح کف پا در ناحیه بزرگتر ممکن است انجام شود. ممکن است برای درمان عفونت پیشرفته فضای کف پا در بیمارانی که با گانگرن ایسکمیک جلوی پا مراجعه می کنند، قطع پا از ناحیه پروگزیمال تر (transmetatarsal،transtarsal) مورد نیاز باشد. در بیماران دیابتی با کالپس کامل استخوان مچ پا یا قوس یا پای شارکوت پیشرفته که استخوانهای تارسال را درگیر میکند و زخم هایی که بهبود نمی یابند، قطع عضو زیر زانو توصیه شود.

علاوه بر بیماری های شایع مرتبط به پا، بیماری های مچ دست نیز علل و راه های درمان خاص خود را دارد.