ترشح زخم بعد از جراحی

ترشح زخم بعد از جراحی Persistent Wound Drainage(PWD) یک ریسک فاکتور ماژور برای عفونت های پیرامون پروتز های مفصلی(PJIs) است که ترسناکترین عارضه ی پس از Total Joint Arthroscopy میباشد. میزان بروز PWD تا ۱۴% در Total Hip Arthroscopy(THA) و Total Knee Arthroscopy (TKA) گزارش شده است که میزان بروز PJIs متعاقب ان از ۳% تا ۵۰% در مطالعات متفاوت ذکر شده است. علی رغم این میزان بالا هیچ پروتکل واحد و مشخصی برای پیشگیری وجود ندارد. در سال ۲۰۱۳ تعریف مقابل برای PWD ارائه شد: ” درناژ بیشتر از ۲*۲ سانتی متر مربع در سطح پانسمان در یک زخم بیشتر از ۷۲ ساعت.”
در بیشتر موارد درمان های موضعی در متوقف کردن درناژ موفق اند اما اگر درناژ بیشتر از ۵تا۷ روز ادامه یابد مداخلات جراحی اندیکاسیون پیدا میکنند. مدیریت محافظه کارانه ی PWD شامل درمان های دارویی، تعویض پانسمان، توقف آنتی کوآگولان، پانسمان فشاری و کاهش حرکات مفصلی میباشد. در مورد درمان زخم با فشار منفی اختلاف نظر زیادی وجود دارد. ریسک فاکتورهای PWD قبل از انجام هر مداخله ای شامل موارد مقابل میباشد: دیابت ملیتوس، چاقی موربید، آرتریت روماتویید، مصرف مزمن الکل، هیپوتیروییدی و جنس مونث.

تغییر وارفارین به آسپیرین باعث کاهش ۵۰ درصدی در میزان بروز PWD میشود.

در مطالعه ای که در سال ۲۰۱۷ توسط Michael S.Reich و همکاران انجام شد، با استفاده از پروتکلی شامل آسپیراسیون محل جراحی، بستن لبه ی باز زخم، قطع آنتی کواگولان، اصلاحات فعالیتی و آنتی بیوتیک ها در ۲۵بیمار که تحت جراحی TKA یا THA قرار گرفته بودند، ۲۴ بیمار بدون نیاز به دبریدمان بهبود یافتند. طبق این پروتکل در مرحله اول آسپیراسیون صورت میگیرد و اگر این آسپیراسیون عفونت را نشان دهد بیمار برای دبریدمان به اتاق عمل منتقل شده و از این پروتکل خارج میشود.
در ادامه تصویر پروتکلی که در سال ۲۰۱۳ توسط اجماع بین المللی عفونت های پیرامون پروتزهای مفصلی ارائه شد قرار داده شده است.

پروتکل پروتزهای مفصلی